Maatjes!!!

‘Duizenden bezoekers trekt deze site binnenkort.’

Zo heb ik dat hier op mijn site staan. Met een dikke knipoog. Tenminste, dat dacht ik altijd …

‘Je vorige verhaal in de krant vond ik beter.’

Gisteravond sta ik op een feestje en word ik aangesproken op mijn columns in de krant. Hij las ze steevast, zo vertelt hij me, maar die van vorige week had hij dus met meer plezier gelezen dan de vorige.

Er was een tijd dat ik dit lastig vond, zulke ‘kritiek’. Want elk verhaal moest beter zijn dan het vorige, vond ik. En sowieso: het lijkt misschien vaak dat mijn columns voor de voet weg zijn geschreven, en soms is dat ook zo, maar vaak zit er iets meer werk in. Dat je zoekt, alles overdenkt, een beginnetje maakt, nee opnieuw, andere insteek …  

En dat je dan te horen krijgt dat een verhaal een lezer niet heeft gebracht, of minder heeft gebracht dan een vorig verhaal … dat stak.

Intussen ben ik gelukkig veel milder voor mezelf geworden.

En eigenlijk … vond ik zelf mijn verhaal van deze week mooier. Want iets meer laagjes. Iets meer diepte. Iets meer betekenis.

Nou ja …

De een houdt ervan als een verhaal lekker veel woordspelingen heeft, de ander juist als een verhaal een gevoeligere snaar raakt. Dat weet ik intussen. Vind ik prima. En de ene keer brul ik, de andere keer bral ik. Heeft met het onderwerp te maken, maar ook met stemming.

Soit!

Gisteren word ik gebeld door een journalist van het NRC. Het was blijkbaar in het nieuws dat de trouwleges per gemeente nogal verschillen. Daar wilde hij het fijne van weten. Hij had gegoogeld en vond mij.

Veel informatie kon ik hem niet geven.

‘Ik ben een zelfstandig trouwambtenaar’, vertelde ik hem. ‘Het is nooit de gemeente die mij inschakelt voor een ceremonie, maar altijd het bruidspaar.’

Hij zocht wel even verder.

Toen ik op had gehangen, realiseerde ik wat zijn telefoontje betekent: dat Google mijn verhalen op mijn site als trouwambtenaar leest. En dat niet alleen. Google waardeert die verhalen ook nog eens. Want daarom zet zij juist mijn site boven die van anderen. Daarom vond de journalist mij.

Wat leuk zeg.

En ook fijn: Google vertelt tenminste niet in mijn gezicht dat zij het ene verhaal beter vindt dan het andere -)

Maat!!!!

Dus wie weet, nu Google en ik dikke vrienden zijn, moet ik straks die knipoog op die ene pagina over die duizenden bezoekers nog weghalen … -)