Elke dag bloggen … Elke dag een verhaal. Of bijna elke dag. Ik ging het gewoon doen, zo had ik een half jaar geleden bedacht. Ik merkte direct dat het me iets bracht. Schrijven was ordenen. Schrijven zorgde ook dat ik de dingen die ik deed bewuster deed: er moest immers over worden geschreven. En er kwam druk te staan op mijn creativiteit. Ik moest. Elke dag. Dat prikkelt.
En toch … ben ik gestrand.
Daar heb ik over nagedacht: hoe kan dat?
Nee, dat heeft niks met tijd te maken. Je hebt elke dag 24 uur. Het is aan je zelf hoe je die in wilt vullen.
Het heeft ook niet met een writer’s block of zo te maken. Daar geloof ik niet in. Want creëren is transpireren. Vroeger schreef ik een column in de krant als het me uitkwam, als me iets overkwam. Volstrekt onregelmatig, als iets wat ik naast mijn werk deed. Toen ik me eenmaal had opgelegd om elke week een column te gaan schrijven en het feitelijk werk werd, lukte me dat beter.
Waarom hield ik het bloggen niet vol?
Het punt met die columns is dat je daar terugkoppeling op krijgt. Ze staan op papier. Je weet dat ze worden gelezen. Dat wil je ook. Je wilt dat de mensen je verhalen leuk vinden, omdat je die mensen onder ogen komt.
En daar zit een verschil met hier.
Want hier … krijg ik die terugkoppeling niet. Hier schrijf ik voor mezelf, zo heb ik mezelf althans wijs gemaakt. Maar het punt is: dat is niet genoeg. Ik hield mezelf voor dat ik hier schreef zonder dat ik er iets mee hoefde te bereiken. Het ging om het proces. Om mezelf.
Maar dat zei ik alleen maar uit een soort van zelfbescherming, denk ik nu. Om bij mezelf de druk weg te nemen dat het goed moet zijn wat ik hier doe. En toch merk ik nu dat ik die bevestiging nodig heb. Dat ik wel degelijk iets wil bereiken met wat ik doe, ook hier. Dat het bloggen me ergens naar toe brengt, naar een volgende stap in mijn carrière, in zoverre je van carrière mag spreken.
Hoe ga ik dat oplossen?
Er zijn twee opties.
De eerste is de makkelijkste: het bijltje er bij neergooien. Als het schrijven me hier niks brengt, dan moet je stoppen met schrijven. Punt.
De tweede optie is lastiger: zorgen dat ik word gelezen. Dat is spannender ook. Moet ik dat dan gaan delen, dat ik hier schrijf? Moet ik mijn onderwerp afbakenen, me focussen, moet ik de diepte in gaan? Maar dan doemt de vraag op die ik me al zo vaak heb gesteld en waar ik nooit eerder een antwoord op vond: wat wordt dan die zogenaamde specialisatie? Want ik schrijf ook op mijn site als trouwambtenaar. Dat blijf ik doen. Ook omdat ik merk dat het schrijven van verhalen mij in contact brengt met nieuwe bruidsparen. Moet ik me misschien dan tot die site beperken? Want hier … mis ik het grote doel.
Ik ben er nog niet helemaal over uit …
Geef een reactie