Het bord stond er de afgelopen twee maanden elke vrijdag: ‘Open. Voor wie brand jij een kaarsje?’
Met één letter die is afgeplakt: “Ik dacht dat je brandt met dt schreef”, lacht de dienstdoende koster.
Het bord stond er, had ik ook al wel eens gezien, maar ik fietste telkens door. Het kwam niet uit om naar binnen te gaan.
Eind vorig jaar heb ik een ‘project’ gedaan met de krant die ik uitgeef: ga een week lang iedere dag een gesprek aan met een vreemde. Omdat ik vond en vind dat we vaak te veel langs elkaar af leven, dat we soms wat meer het contact met elkaar zouden moeten opzoeken, gewoon om eens buiten je eigen bubbel te stappen en te denken, omdat je daar van kunt leren.
En ik heb al verschillende keren gedacht: dat moet ik weer eens aanzwengelen. Omdat ik dat zelf leuk vind om te doen. En omdat ik er in geloof dat het prachtige verhalen op kan leveren, die niet alleen leuk zijn om te lezen, maar je ook tot nadenken zetten; of je misschien zelf wel bewuster het contact doet opzoeken met de mensen om je heen.
Het idee spookte gisteravond weer door mijn hoofd.
Wat kan ik daar mee?
In de krant of online?
Misschien wel hier, op deze plek, na mijn verhaal van gisteren waarin ik schreef dat ik naar een doel zocht om elke dag te bloggen?
En misschien daarom dat ik vandaag wel de stap zet om de kerk binnen te lopen. Waar ik direct hartelijk word ontvangen, ik een stoel krijg, koffie en in gesprek raak, met de koster en twee andere bezoekers.
Uiteindelijk komt het gesprek op de kerststallen uit. Dat wijlen meneer pastoor gek was op zijn stallen, ze konden hem kennelijk niet groot en uitbundig genoeg zijn, dat de werkgroep aan het opruimen is geweest, maar dat de koster van één beeldengroep Jozef, Maria en de kameel wilde bewaren, omdat die nog in een goede staat waren.
‘Het zou mooi zijn als Jozef en Maria een plekje krijgen in de kerk’, vertelt een van de bezoekers.
‘En die kameel?’
‘Neem die kameel maar mee naar huis!’
Ik ben een uurtje binnen geweest. Heb de koster weer smakelijk horen vertellen over wat hij allemaal aantrof bij het opruimen van de kerk en heb een van de bezoekers enthousiast – en uitgebreid – horen vertellen over de perikelen van een kerkkoor.
“Ik ben ervan overtuigd dat de kerk toekomst heeft”, vertelt de koster, als ik samen met hem het bord opruim. “Zo veel mensen, zo veel jongeren ook, zijn zoekende en hebben behoefte aan een stukje bezinning. Ik denk dat de kerk, deze kerk althans, dat kan bieden …”
Heel eerlijk: ik noem me zelf niet gelovig, maar ik denk dat ook …
Geef een reactie