‘Maar vind jij Guinness bier echt lekker?’
Het is zaterdag, burendag, we hebben met een man of zestig de straat afgezet, pils erbij en ik ga naast de man zitten van wie ik weet dat hij ook van een speciaalbiertje houd. Of ik van Guinness houd, vraagt hij me.
‘Ja’, zeg ik. ‘Maar eerlijk is eerlijk: hij is op zijn lekkerst als hij vers uit de tap komt in een Ierse pub.’
‘Je mag gerust alleen een tour doen …’
Een jaar of tien geleden trokken wij met onze twee kinderen twee weken lang door Ierland. We deden de zuidkust en een deel van de oostkust. Onze eerste keer Ierland. We gaan terug. Dat staat vast. Want we raakten verknocht. Aan de natuur, zo ruig, zo groen, aan de mensen, zo hartelijk, aan het leven daar, zo ongecompliceerd.
De vakantie eindigde met een weekendje Dublin.
Daar hoort een bezoek aan de brouwerij van Guinness bij, hadden we bedacht. Na een stevige wandeling staan we voor de historische poorten, zien we dat we flink wat entree moeten betalen, ook voor de kinderen die nog te klein zijn om het interessant te vinden, en draaien we na wat dralen om.
‘Je mag gerust alleen een tour doen’, zegt mijn vrouw nog. ‘Wij wachten wel.’
‘Nee, dat doe ik niet’, antwoord ik. En met een hart dat waarschijnlijk harder knarst dan de poorten draai ook ik me als laatste om.
Heb ik daar spijt van gehad?
Ach…
Weet je, we waren met zijn vieren op vakantie … Dan splits je niet op, vond ik. En ja, ik had heel graag een Guinness gedronken in de brouwerij zelf, een kans die ik misschien wel nooit meer krijg, maar spijt … Dat is een te groot woord.
Over spijt gesproken …
Ooit had ik het plan om te gaan schrijven over bier. In de plaatselijke krant hebben een aantal verhalen over bier van mij gestaan en ik ben zelfs eens een blog over bier gestart. Want bloggen over een niche, dat had potentie, zo las ik, zolang je maar passie had voor het onderwerp waar je over blogde. Die fascinatie was er. Het leek me fantastisch om verhalen achter het bier of onder het bier op te gaan halen.
Toch … bleef het bij een paar verhalen.
Ik heb niet doorgezet.
Heb ik daar spijt van? Nee … Spijt is een te groot woord. Al heb ik wel eens gedacht: wat zou het mij hebben gebracht als ik wel had vol gehouden? Niet meer dan een blog vol verhalen of … had ik stappen gezet in die wereld van bier?
Het gaat me niet nog eens gebeuren
Maandagavond ben ik begonnen aan House of Guinness, de nieuwe serie op Netflix. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, zo lees ik. Over Sir Benjamin Lee Guinness, wiens overlijden grote gevolgen heeft voor zijn vier volwassen kinderen. Het is de hit momenteel op Netflix.
Ik kijk zelden een serie, maar ook ik ben om. Al is het alleen maar omdat hij over Guinness gaat, het zwarte goud. Ik kijk hem af. Zeker weten. Ik heb al twee keer eerder de handdoek in de ring gegooid als het om bier ging. Dat gaat me niet nog eens gebeuren -)
En nu ik dit zo opschrijf …
Ik merk, ik voel dat ik dit leuk vind, het schrijven op deze plek, het bloggen als je het zo wilt noemen. En nee, ik heb nog geen idee waar het toe gaat leiden, of het überhaupt ergens toe gaat leiden, al beginnen er wat ideetjes op te komen, en dus houd ik voet bij stuk. Nu wel!
Geef een reactie