Echt, uit de grond van mijn hart: mijn excuses. Nooit geweten waar ik jullie mee op heb gezadeld. De zorgen, de stress, de paniek bijna. Tot nu.
Een week geleden krijg ik een appje van een journalist: in de nadagen van zijn carrière wil hij alleen nog mooie mensen portretteren, zo schrijft hij. Of hij mij een keer mag interviewen.
Ik antwoord spontaan dat dat oké is. En sindsdien … heb ik me afgevraagd hoe en waarom? Wat verstaat hij onder mooie mensen? In de spiegel had ik intussen gezien dat hij mooi niet letterlijk zo bedoeld zal hebben!
Maar hoe dan wel?
Ik schrijf, maak een krant en trouw. Dat maakt mij niet mooi. Maakt mij ook niet perse een bijzonder persoon.
Hoe komt hij bij mij terecht? Waar moet ik het over gaan hebben? Wat gaat hij vragen? Wat wil ik via hem aan de lezers meegeven, wat is mijn boodschap aan de mensheid?
Het houdt me bezig. Oh jee, dan moet er zeker ook een foto bij worden gemaakt. Poeh! Ik wens de fotograaf veel succes!
Het zit in mijn hoofd. Gaat niet meer weg. Een interview. Waarom eigenlijk!?
De journalist had een voorbeeld meegestuurd van een eerder interview met een ‘rare snoeshaan’, zoals hij dat zelf verwoordt. Maar: ben ik dat dan ook? Heb mezelf altijd maar ‘gewoon’ gevonden. Ik ben geen excentriekeling, leef geen spannend leven, vind het geluk in de kleine dingen.
Iedereen heeft wel een verhaal te vertellen, zeg ik altijd. En dat meen ik ook. Er zijn zo veel mooie mensen. Mensen met een hobby, een passie, een tik, een uitdaging of onderneming. En ik vind het zelf prachtig om juist zulke mensen te spreken. De bescheiden mensen. De mensen die puur zijn. Authentiek. Die mooi zijn van zichzelf.
En nu ben ik aan de beurt.
Het houdt me bezig.
Vanmiddag was hij hier. Redelijk oppervlakkige vragen. Over de Erpse Krant, over mijn werk als trouwambtenaar, mijn podiumervaring. Over Erp ook. Het gesprek lag als een dobber op het water. We doken soms, maar niet heel diep.
Dik een uur. Goede vent. Prettig gesprek.
Volgens mij heb ik geen gekke dingen gezegd.
Kortom: mezelf een week lang druk gemaakt om niks. Zoals de mensen die ik interview datzelfde misschien zullen ervaren. Vandaar: mijn excuses.
Zo. En dan kan ik me nu druk gaan maken over wat de journalist er van gaat maken -)
Geef een reactie