Ik heb meer ervaring met groeien dan veel anderen, maar toch …

‘Ja goed, lekker druk te werken …’

Buiten bij het gemeentehuis staan een man en vrouw met elkaar te kletsen. Ze hebben elkaar toevallig ontmoet, kenden elkaar van vroeger waarschijnlijk en hij heeft haar zojuist de heel algemene vraag gesteld hoe het met haar gaat.

En juist op het moment dat zij antwoordt dat ze ‘lekker druk te werken heeft’, passeer ik.

Haar antwoord zet me aan het denken op mijn fietske terug naar huis. Wat is het toch dat wij kennelijk als eerste over ons werk menen te moeten beginnen als anderen vragen hoe het met ons gaat? En dat mensen zelfs verwachten dat je over het werk begint?

Lees maar:

Afgelopen week zit ik na de repetitie van het orkest in het café aan de bar als iemand me dezelfde vraag stelt:

‘He Jeroen, hoe is het?’

‘Ja, eigenlijk wel goed!’

‘Lekker druk te werken?’

‘Nee, valt wel mee.’

‘Echt niet!?’

‘Nee, het is best rustig.’

Hij moet hard lachen. Die had hij niet aan zien komen. We zijn zo gewend om te vertellen en te horen dat we druk zijn.

Als ik iets voorbij het gemeentehuis bij de verkeerslichten sta, zie ik een vrachtwagen afdraaien, met een groot opschrift op de trailer: ‘Uw groei is onze motivatie’.

Rillingen over mijn lijf!

Echt, vertel gewoon wat je doet of waar je oprecht voor staat, in plaats van zulke slijmerige marketingteksten te gebruiken.

Kijk, ik heb niks tegen groeien. Ik ben zelf 1,97 meter. Heb meer ervaring met groeien dan de meeste anderen. En toch stuit die focus op groei me tegen de borst. Want we hebben met zijn allen kritiek op het feit dat social media vooral de successen benadrukken, wat anderen dan weer onzeker maakt, maar intussen gedragen we ons in het echte leven precies zo. Want ja, het gaat goed, druk druk met het werken en zo.

Want druk = goed. Kennelijk.

Ik ga er zelf nog wat beter op letten.

Als iemand me vraagt hoe het met me gaat, zal ik zeggen:

‘Goed. Gisteravond nog een potje met Peter getennist. Ken je die? Dat is die jongen die in die rockband speelt. Uurtje getennist. Toen moesten we van de baan. Daarna nog een herfstbokje gedronken in de kantine. Gezellig. Goede vent, die Peter.’

Niet over het werk beginnen.

Of hoe gaat het me?

‘Ik zit eerlijk gezegd even lastig. Ik heb een kleine solo in het orkest en die wil maar niet vlotten. Dacht ik hem onder de knie te hebben, had de dirigent er deze week toch weer wat opmerkingen op …’

Eerst praten over het leven, dan eventueel nog over het werk. Dat is leuker volgens mij. En levert in ieder geval antwoorden op die minder cliché zijn …