Ik ben wat aan het twijfelen over mijn identiteit …
‘Je Frans is echt goed’, vertelt de vrouw me.
Ik ben deze zomer in Grandcamp-Maisy, een stadje in Normandië, waar we voor één nacht een appartement hebben geboekt. Ik ben aan het inchecken en raak aan de praat met de vrouw achter de balie. Ze rebbelt, ik luister, knik af en toe bevestigend, stel een vraag, waarna zij zich er kennelijk over verbaast dat ze met een niet-Fransman zo lekker Frans kan lullen.
Ooit heb ik eens Frans gestudeerd. Aan het einde van mijn studie sprak en schreef ik vloeiend Frans, dacht zelfs in het Frans, om er vervolgens niks meer mee te doen. Ik schakelde door naar het Nederlands, werd schrijver.
Jammer?
Absoluut. Het Frans is en blijft een prachtige taal.
Vaak dan ook gedacht om het weer eens op te halen. Maar als de noodzaak er niet is, dan is het lastig om je daar toe te zetten.
Maar dan is het extra leuk om een compliment te krijgen over mijn kennis van de taal.
Gisteren ben ik dichter bij huis, bij de Brabantse Hoeve in Volkel, waar ik als trouwambtenaar Jeroen een ceremonie heb. Een van de bruiden is geen Nederlandse. En sowieso: het hele gezelschap is redelijk internationaal. Dus of ik de ceremonie in het Engels wilde doen?
Ja hoor.
Ik deed een paar weken terug het interview met het bruidspaar al in het Engels, werkte het verhaal in het Nederlands uit, gooide die tekst door Google Translate, paste hem links en rechts wat aan en had gisteren dus mijn vuurdoop: mijn eerste ceremonie ooit in het Engels.
Ging dat goed?
Kennelijk wel. Na afloop komt een native Engelsman naar me toe om me te complimenteren met mijn verhaal, maar vooral ook: met mijn Engels. Dat was perfect, zei hij.
Hartstikke leuk natuurlijk.
Maar intussen steven ik wel keihard op een identiteitscrisis af. Want: in hoeverre ben ik Nederlander?
Want mijn Frans doet het kennelijk goed, mijn Engels ook … Maar ik heb in al die jaren nog nooit een compliment over mijn Nederlands gekregen -)
Geef een reactie