De paus komt er in voor, een alpaca en een man in een cabriolet. En alles heeft met elkaar te maken.
Elke week schrijf ik een column voor de krant. Al een tijdje eigenlijk wel. Deze week was het nummer 556.
Nou ja, columns … Het zijn meer verhaaltjes. ‘Jeroen schrijft over zijn dochters’, kreeg ik nog wel eens te horen. Dat klopt, maar slechts ten dele. Want zij figureerden inderdaad in veel van mijn verhalen. Toch gingen die verhalen uiteindelijk allemaal over mij. Over hoe ik op mijn beurt weer in dit leven figureer, onder meer als vader.
Altijd wel met een kwinkslag of knipoog.
En ik prijs me nog elke week gelukkig dat ik zulke verhalen mag schrijven. Dat dit een deel van mijn werk is geworden.
Het balletje had ook een heel andere kant op kunnen rollen.
Ik kijk wel eens op LinkedIn. Of eerlijk gezegd: ik kijk veel te veel op LinkedIn. Maar meer als tijdverdrijf, om even de zinnen te verzetten, dan als uit interesse. Het pronken, het paraderen, het dwepen … Het wordt alleen maar erger, voor mijn gevoel. Ik heb daar he-le-maal niks mee.
Anderen wel. En dat is prima hè!
Zo heb ik daar een connectie die zelden iets van zich liet horen, maar nu ineens heel actief is geworden, net als zijn collega’s. En ik durf er mijn krant voor op te eten dat hij zijn bijdragen en reacties op andere berichten niet zelf schrijft. Daar zijn ze veel te gelikt voor. Terwijl hij zelf niet zo is.
Nee, het bedrijf heeft waarschijnlijk iemand op marketing ingehuurd, omdat de wereld moet weten dat het veel meer in de mars heeft dan mensen vaak denken. Die kwam met het briljante idee om meer op LinkedIn te gaan doen. Want we moeten zichtbaar zijn. We moeten storytellen. We moeten de interactie aangaan.
Sindsdien schrijft hij/zij de teksten. Of hebben ze iemand ingeschakeld die dat voor hen doet.
In smetteloos Nederlands.
Net zo glimmend als de tanden van Gerard Joling.
Maar gekunstelder dan een 48-jarige die voor het eerste datet. Steevast elk bericht afsluitend met een vraag, om maar interactie uit te lokken: ‘Ik ben zo benieuwd: wat vind jij?’
Werkt niet, denk ik.
Sterker nog: het werkt averechts. Maar nogmaals: dat denk ik dan. Maar ik ben dan ook geen marketingexpert.
Ik schrijf. Meer doe ik niet.
Maar dat is dus wat ik vandaag hier wil zeggen: dat ik er zo blij mee ben dat ik deze meer authentieke kant van het vak in ben gerold. En dat ik een verhaal mag schrijven waar de paus, een alpaca en een man met lange haren in voorkomen.
Dat verhaal staat niet op LinkedIn, maar lees je donderdag in de krant!
…
Is dat een goede keuze? Ik ben zo benieuwd: wat vind jij -)
Geef een reactie