Het viel me vandaag pas op.
Vlak voordat mijn boek uitkwam, belde Peter van Erp van het Brabants Dagblad me op voor een interview. Werd een leuk gesprek. Ook omdat ik Peter al jaren ken. Leuke vent. Een geschikte Peer, zogezegd …
Ook een fotograaf kwam op bezoek. En ik zag hem rondkijken in mijn kantoor. Ik zag hem zoeken. Jeroen op de foto zetten. Zonder dat er al een boek is. Hmm. Daar wordt geen lezer gelukkig van.
En toen diende Dré zich aan.
Mooi, zei de fotograaf. Zetten we Jeroen op de achtergrond aan zijn werkplek en laten we Dré op de voorgrond op het bureau springen.
Iedereen blij.
Twee dagen later stond het artikel in de krant. Goed stuk. Leuk ook dat Peter zijn eigen mening er doorheen vlocht: “De stukjes van De Vis, zoals hij op de redactie een aantal jaren geleden is gedoopt, zorgen over het algemeen voor een vrolijk accent op de dag.’
Maar dan die foto. Of liever gezegd: dat foto-onderschrift: ‘Jeroen Vissers en Dré (voorgrond), één van de vaste figuranten in zijn columns.’
Dat ene woordje in die zin. Dat woord dat tussen haakjes is geplaatst: voorgrond.
Om de lezer maar vooral duidelijk te maken wie van de twee de schrijver is en wie de hond …
