Jeroen Vissers

dorpsjournalist, trouwambtenaar en schrijver die al meer dan 20 jaar op het punt staat om door te breken

Van een Boerdonkse zolder naar een Duits museum

Zo veel verhalen …

Iets met een schilderij dat aan een Duits museum zou zijn geschonken. Dat wist ik. Veel meer eigenlijk niet. Of ik daar misschien iets mee kon, voor een verhaal, zo werd ik getipt.

Ja hoor, ongetwijfeld.

Ik nam contact op met degene die het schilderij zou hebben geschonken en dus zit ik maandagavond bij hem aan de keukentafel. Onvoorbereid. Maar wat een prachtig verhaal krijg ik te horen. 

Het verhaal over een Rotterdammer, die in de Tweede Wereldoorlog te werk werd gesteld in Duitsland, daar vreselijke dingen meemaakte, maar ook vrienden maakte. ‘De Duitsers had ik lief, het systeem haatte ik’, zo zou hij later zeggen.

Een man die bij terugkeer kunstenaar werd en jaren later, met dank aan zijn fotografisch geheugen, een olieverf maakte van een hellend straatje in het dorp dat hij als dwangarbeider zo vaak had bezocht.

Dat schilderij hangt sinds enkele weken op een prominent plekje in een Duits museum.

Dat was verhaal één.

Er bleek nog een verhaal onder te zitten.

Want degene die ik interview, is de zoon van de kunstenaar. Intussen gepensioneerd. Met een fascinatie voor verhalen achter gevonden voorwerpen uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De man heeft de afgelopen jaren veel nabestaanden opgespoord, families herenigd, voorwerpen thuis gebracht. In Duitsland, Frankrijk, België, Polen, Rusland, de USA, enz.

Hij is een fenomeen geworden in Europa met een gigantisch netwerk.

Vinden ze vier gasmaskertassen, vragen ze hem of hij kan traceren aan wie die hebben toebehoord.

Hij heeft de plek in Polen gevonden waar 21 gesneuvelde militairen waren begraven.

En zo barst hij van de anekdotes!

Een foto. Van een Belgische krijgsgevangene. Of hij kan achterhalen wie dat is? Het lukt hem. Na een speurtocht van acht maanden (!) overhandigt hij de foto aan de inmiddels 82-jarige dochter van de soldaat.

Zijn voldoening? Het enthousiasme van die dochter.

Prachtig verhaal toch?

Nee, twee prachtige verhalen.

Wil je ooit weten waarom ik nog steeds een kleine krant uitgeef? En waarom ik daar nog steeds zo veel plezier uithaal?

Dit is er een van: er zitten nog zo veel mooie verhalen verstopt hier!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *