‘Jeroen’, vroeg de potentieel nieuwe opdrachtgever me, ‘wat is de sterkste tekst die je het afgelopen half jaar hebt geschreven.
Daar zat ik. Tegenover een commissie van drie. Te praten over de nieuwe website, waarbij ik als tekstschrijver op de proef werd gesteld. Dit zou om een grote opdracht gaan. Er stond wat op het spel. En ze kenden me niet. Wat had ik te bieden?
Lang nadenken hoefde ik niet.
Want ik vertelde ze over Marie. Over ‘onze Marie’, de markante dorpsvrouw die iedereen kende; en andersom. Die altijd voor iedereen klaar stond en die leefde vanuit haar hart. Marie die eind vorig jaar ziek was geworden en mij had gevraagd of ik een berichtje in de Erpse Krant wilde plaatsen om de mensen te bedanken. ‘Maak er maar iets van jongen,’ had ze gezegd met een stem waar het vuur al uit was en die al niet meer de hare was. ‘Het is altijd goed …’
Ik schreef dat bericht als verhaal, dat in de krant werd geplaatst en dat zo veel in het dorp losmaakte. Mensen waren geschrokken, leefden mee, stuurden haar kaartjes en praatten met elkaar over haar.
Al dat medeleven heeft ze nog mee mogen maken. Hoe mooi! Om bij leven een soort van In Memoriam te krijgen; een eerbetoon van wat jij als mens in het dorp hebt losgemaakt en voor andere mensen hebt betekend.
Een paar weken later stierf ze.
‘Dat’, zei ik en ik keek de drie heren strak aan, ‘is mijn sterkste tekst die ik het afgelopen half jaar heb geschreven.’
De heren keken elkaar aan: ‘Ehm … dat is niet precies wat we bedoelden’, antwoordden ze.
Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg de opdracht. Die ik na even nadenken teruggaf.
In mijn gesprek had ik de essentie aangesneden van waarom ik destijds ben gaan schrijven. Om via het toetsenbord iets voor een ander te kunnen betekenen. Om met mijn teksten iets los te kunnen maken.
Ik geloof bovendien in persoonlijke teksten. Heilig. Ook voor bedrijven.
Maar die essentie deed ze niks. Het raakte mij. Hen niet. Totaal niet zelfs. En dus was ik, vond ik, niet de uitverkorene om hun teksten te schrijven. We hadden geen match. Zaten niet op dezelfde lijn. Dit zou een opdracht worden waar ik niet gelukkig van zou worden. En dus zij ook niet.
Dank voor het vertrouwen, zei ik, maar ik denk dat een andere tekstschrijver jullie teksten moet gaan schrijven. En aldus geschiedde.
Moraal van het verhaal: we missen Marie!
Goed gedaan Jeroen! Het is niet altijd gemakkelijk om opdrachten af te slaan, fijn dat je het vertrouwen kreeg, maar als er geen match is moet je het inderdaad niet doen.
Lastig inderdaad, maar voelt wel fijn om dat zo te kunnen doen. En gelukkig houden de meeste klanten wel gewoon ook van Marie ;-)