Jeroen Vissers

dorpsjournalist, trouwambtenaar en schrijver die al meer dan 20 jaar op het punt staat om door te breken

Categorie: jeroen

  • Hoe ik eindelijk mijn vrijbriefje kreeg

    Hoe ik eindelijk mijn vrijbriefje kreeg

    Al jaren fladder ik door het werkzame deel van mijn leven heen. Ik geef een krant uit, schrijf columns en speeches, doe interviews en schrijf artikelen, produceer als ‘snelle reclamejongen’ gewoon ook knetterharde copy en mag me sinds vorig jaar trouwambtenaar noemen. En dan heb ik eigenlijk nog een hele trits ideeën op de plank…

  • Dit jaar wil ik nog meer gaan tralalalaën

    Zo hé. Deze week heb ik een ongelofelijk positieve vibe gevoeld. Niet normaal. Even wat eraan voorafging. Ik heb nu al bijna 18 jaar min of meer hetzelfde werk : schrijven. Fulltime. Van alles wat. En dan komt – zal ook wel met de leeftijd te maken hebben – onherroepelijk dat moment: waarheen, waarvoor?

  • Ik puber.

    Het mooiste aan mijn vak is eigenlijk niet het schrijven. Het is het ontdekken, het leren, het ontmoeten. Iedere dag is anders. Andere mensen. Andere gesprekken. Soms zijn die gesprekken heel amicaal, soms heel zakelijk. Soms zijn de ontmoetingen heel inspirerend, soms redelijk taai. Soms heb je direct een klik met de mensen, soms duurt…

  • Schrik niet!

    Schrik niet!

    Ik ben met zo veel leuke dingen bezig. Voor zo veel mooie klanten. Maar ik heb het nooit nodig gevonden om met mijn werk of met mijn klanten te ‘pronken’. Ik schreef, klanten waren tevreden en nieuwe klanten dienden zich net zo spontaan en net zo vaak aan als een ober op een Brabants feest. Ik was tevreden. En…

  • Met teksten maak je het verschil

    Heel eerlijk: ik heb wel eens getwijfeld. Blijf ik de rest van mijn leven schrijven? Intussen weet ik dat ik dat wil. Ja, ik blijf schrijven. In voor- en tegenspoed. Omdat ik weet en zie dat schrijven steeds belangrijker wordt! Huh? Belangrijker? Maar we lezen toch steeds minder? We laten ons toch steeds meer leiden…

  • Als je zomaar wat doet, word je ook zomaar iemand

      Als je zomaar wat doet, word je ook zomaar iemand. Die zin las ik jaren geleden. Hij raakte me. En sindsdien probeer ik er naar te leven. Ik wil niet zomaar iets doen. Ik wil niet zomaar iemand zijn. Ik wil iets doen wat er toe doet. Voor mijn kinderen, mijn klanten, voor jou, voor…

  • ‘En dan word jij de nieuwe Simon Carmiggelt?’

    ‘En dan word jij de nieuwe Simon Carmiggelt?’

    ‘Eefje, die moet later maar gaan tekenen’, zeiden de mensen vroeger al. En dat is precies wat Eefje, nu 25, doet: tekenen. Beroepsmatig. Een paar maanden geleden mocht ik haar interviewen. Eefje van Geffen is een oud-dorpsgenoot, vorig jaar geslaagd aan de kunstacademie, verhuisd naar Friesland (hebben we haar intussen vergeven) en gaan ondernemen. Als…

  • Snuffelen voor vijf halve liters bier

    Snuffelen voor vijf halve liters bier

      De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de afspraak niet in de agenda had gezet en het me pas gisteravond te binnen schoot dat Britt vandaag om 09.00 uur op de stoep zou staan. Slecht, ik weet het. Britt was niet de eerste die hier een korte snuffelstage kwam lopen. Drie maanden geleden draaide…

  • Hoera, ik ben 15!

    Hoera, ik ben 15!

      Vandaag is het 15 juni 2015. En precies de dag dat het 15 jaar geleden is dat ik naar de Kamer van Koophandel ging om te vertellen dat ik het allemaal anders ging doen. Dat ik het zelf ging doen. Als journalist en tekstschrijver. Ik was in een jubelstemming. Want eindelijk had ik het…

  • Of ik dingen anders gedaan zou hebben?

      Een paar dagen geleden was ik zelf een keer het ‘slachtoffer’ van een interview: een Neerlandica in opleiding had als opdracht om iemand uit de mediawereld te interviewen. En waar haar collega-studenten het moesten doen met gesprekken met gelouterde journalisten van grote kranten, had zij het ‘voorrecht’ om mij te mogen interviewen als journalist…