‘Of hebben jullie hier iemand werken die goed foto’s kan maken …?’
Ik heb al een aantal jaren een scheve haat-liefdeverhouding met mijn camera. Scheef in de zin van: meer haat dan liefde. Welke instelling ik ook gebruikte: mijn foto’s waren nooit echt scherp.
Dat frustreerde ja.
Ik weet dat aan mijn eigen onkunde. Had je dan geen cursus fotografie kunnen volgen, zul je denken? Heb ik gedaan. En vlak daarna zelfs een nieuwe camera gekocht, omdat die ouwe het lachertje van de klas was. ‘Daar kan ik zelfs geen goede foto’s mee maken’, had de docent gezegd.
Hij had gelijk. Met die nieuwe camera schoot ik betere foto’s. Scherpere foto’s ook. Tot een hele tijd terug …
Zou mijn camera versleten zijn?
Ik wilde eigenlijk nog niet in een nieuwe investeren.
Zo tobde ik heen.
Het zou wel aan mij liggen. Misschien had ik gewoon geen vaste hand.
Totdat ik een paar weken terug een interview had met een ondernemer, dat ik wist dat een collega van hem hobby-fotograaf is, het interview klaar was, ik vertelde dat we nog een foto moesten maken, ik de frustratie alweer op voelde komen en dus heel schijnheilig vroeg: ‘Of hebben jullie hier iemand werken die goed foto’s kan maken …?’
Die collega werd er bij geroepen.
Hij keek naar mijn toestel.
‘Wat vreemd’, zei hij. ‘Het lijkt wel alsof hij niet scherp stelt …’
Hij frommelde aan wat knopjes.
Lang verhaal kort: er zit kennelijk een knopje op de camera verstopt dat speciaal bedoeld is voor mensen met een bril, zodat je ook zonder bril foto’s kunt maken (iets in die trant in ieder geval.) Hij draaide het knopje de andere kant op, zette de camera voor zijn oog en grijnsde: ‘Juist, zo heb ik hem scherp …’
Het leverde een prachtige foto op.
En ik … die intussen een haat-liefdeverhouding met mijn camera heb die keurig in balans is: evenveel haat als liefde!
Geef een reactie